نوشته های من

داستانک پرسیدم پیشانی‌ات چه شده؟ مرا با خود به باغچه گوشه حیاط‌ خانه‌اش برد. پایش روی نوکِ بیلِ خیشِ چوبیِ باغبانی گذاشت. نوک تیز شانه‌مانندِ

میگفت نه اینکه بخاطر مجردم این حرفارو میگما ولی مادرا دیگه شورشو درآوردن، زیادی غلو می‌کنن گفتم راجبه چی؟ گفت داشت بهش میگفت حاضری صدمیلیون

پیشترها از ننوشتن که به‌تنگ می‌آمدم دلنوشته می‌نوشتم. خودرا با خزعبلات سرگرم می‌کردم و فدای دست‌‌و پای بلورین متن‌های سانتی‌مانتال خود می‌شدم. کتاب حجیم و

برای داشتن فرض علمی به مهارت نیاز داریم. مهارت در هر عرصه‌ای از حوزه کاری. سوال خیلی از هنرآموزها که دغدغه ذهنی و فکری‌شان شده

دنیای امروز دنیای محتواست. محتوا زندگی ما را محاصره کرده. شبکه‌های اجتماعی پر شده از کلیپ‌های کوتاه و بلند، پر از متن و تصویر، پر

تو تاکسی دیدمش. درو که باز کردم کشید عقب تا جا بشم. سلام کرد. جواب دادم. گفت: راضیه! گفتم: بعله، ببخشین شما رو بجا نمیارم

+تو که باز پتو کشیدی رو سرت، دیشب که خوب خوابیدی؟ گفتی بلند میشم که! _ساعت چنده؟ +ده دیقه به نُه _نُه بلند میشم +دو

معمولا وقتی شروع به نوشتن مطلبی می‌کنیم از همان ابتدا آنچه در تصور ما است شکل نمی‌گیرد. صفحات اولیه بیشتر پرت‌وپلا است، جمله‌ها شکل چندانی

سخت بود. هر دردی سخت است. سردرد. پادرد. معده‌درد. به‌هرحال که با قرصی، آمپولی تسکین می‌شود. اما دندان‌درد وحشتناک‌ترین درد دنیاست. هیچ راهی ندارد. می‌گویند

روزی لویی شانزدهم در محوطه کاخ خود مشغول قدم زدن بود که سربازی را کنار یک نیمکت در حال نگهبانی دید. از او پرسید: «تو