آزادنویسی

آزادنویسی یادداشت‌های شتاب‌زده‌ و خام‌دستانه است که بدون اندیشیدن، در دفتر یا در صفحه ورد تایپ می‌شود.
در آزادنویسی نهایت آزادی را تجربه می‌کنیم.
معمولا آزادنویسی را با کسی به اشتراک نمی‌گذاریم و در دسترس دیگران قرار نمی‌دهیم. زیرا آزادنویسی نوشته‌های شخصی است که از درونیات ما می‌جوشد.
هدف تخلیه ذهنی است و ارزش خواندن ندارد.
در آزادنویسی شلخته و بی‌قاعده و قانون، خودگویی داریم، برای خود نامه می‌نویسم، تجربیات خود را در قالب کلمات تحریر می‌کنیم. تفکرات درهم و برهم و شلوغ ذهن‌مان را به جملات تبدیل می‌کنیم تا از نشخوار ذهن رها شویم.
اگر قرار است با کیفیت و اصولی بنویسیم این دیگر آزادنویسی نیست زیرا در این‌صورت حرفی برای نوشتن نداریم مدام دنبال جمله‌های نابیم که به بهترین شکل ارائه دهیم، دائم دنبال کار خلاقانه‌ایم. با این‌کار در نوشتن وقفه ایجاد می‌شود و دچار کمال‌گرایی می‌شویم و آزادنویسی را رها می‌کنیم.
وسواسِ خوب نوشتن و انتشار را بگذاریم برای بازنویسی. تمام عیب و نقص‌های نوشتاری را با بازنویسی برطرف می‌کنیم.
اما در آزادنویسی تمام غر زدن‌ها، خشم و عصبانیت، عقده‌ها و فریادهایی که در دل داری، تمام شور و هیجان، عشق و علاقه‌ای که نسبت به هرچیزی داری با تایپ کردن یا بر سر کاغذ خالی می‌کنی.
آزادنویسی روزانه بهترین راه نجات از پرخاش‌گری است، بدون این‌که کسی را عصبی کنی، خشم خود را درمان می‌کنی.